Vrouwen slaan de handen ineen om te hardlopen en worden lastiggevallen door mannen.

Hardlopen zou een bron van vrijheid, vreugde en hernieuwde verbinding met je lichaam moeten zijn. Toch blijft deze simpele handeling voor veel vrouwen gepaard gaan met angst. Door samen te gaan hardlopen, hoopten ze hun innerlijke rust terug te vinden. Bovenal brachten ze een realiteit aan het licht die nog steeds te vaak wordt genegeerd.

Samen hardlopen om je sterker te voelen

Oorspronkelijk ontstonden deze hardloopclubs voor vrouwen vanuit een diepgewortelde positieve behoefte: het herwinnen van zelfvertrouwen in hun lichaam, hun fysieke mogelijkheden en hun plek in de openbare ruimte. Samen hardlopen betekent de inspanning delen, elkaar aanmoedigen, de collectieve energie voelen en krachtige, levendige lichamen in beweging vieren. In Londen, Nottingham en Lewisham belichamen deze groepen een inclusieve visie op sport, waar elke vrouw gewaardeerd wordt, ongeacht haar tempo, lichaamsbouw of conditie. Deze bubbel van steun begint echter al snel barsten te vertonen wanneer ze geconfronteerd wordt met de harde realiteit van de straat.

Wanneer intimidatie de inspanningen belemmert

Molly Slater-Davison richtte "These Girls Run" op in 2021 vanuit de gedachte dat er bescherming schuilt in de groep. Alleen hardlopen in het donker bezorgde haar veel angst; samen hardlopen moest die angst wegnemen. Maar zelfs overdag, zelfs in een groep, zijn seksuele opmerkingen, beledigingen en ongepaste gebaren aan de orde van de dag. De hardlopers worden nagefloten, toegeroepen en aangestaard. Hun lichamen worden gereduceerd tot objecten van commentaar. Het contrast is schrijnend: aan de ene kant vrouwen die zich richten op het plezier van het bewegen; aan de andere kant verbaal geweld dat zonder waarschuwing losbarst en het moment verpest.

Cijfers en overlevingsstrategieën

Getuigenissen uit het Verenigd Koninkrijk onthullen een verontrustende realiteit. Een aanzienlijk aantal vrouwelijke hardlopers meldt dat ze bespuugd, achtervolgd of bedreigd zijn. Sommigen leggen uit dat ze met een defensieve reflex hardlopen: sleutels bij zich hebben, pepperspray dragen, hun routes aanpassen. Deze strategieën zijn geen "overmatige voorzichtigheid", maar aanpassingen aan een klimaat van onveiligheid dat bijna genormaliseerd is. De paradox is treffend: sport, die juist het gevoel van controle over het eigen lichaam zou moeten versterken, dwingt hardlopers hier om op gevaar te anticiperen.

In Lewisham richtte Emily Hewitt "Ladies Who Run" op om moeders te helpen hun lichaam terug te vinden na een zwangerschap. Hardlopen helpt hen zich sterk, veerkrachtig en trots te voelen op het lichaam dat leven heeft gegeven. Maar zelfs daar is intimidatie alomtegenwoordig: seksueel getinte opmerkingen, mannen die langzamer rijden, vernederende fluitjes en opmerkingen naar vrouwen. Tijdens één enkele training werden meerdere groepen tegelijkertijd lastiggevallen. Deze vrouwen hadden deze clubs niet opgericht om samen aan geweld blootgesteld te worden, maar om elkaar te steunen en hun leven weer op te bouwen.

Een gebanaliseerde angst, een misplaatste verantwoordelijkheid.

Vrouwen wordt al lange tijd afgeraden om alleen te gaan hardlopen, alsof de oplossing uitsluitend bij hen ligt. Deze ervaringen laten echter zien dat zelfs groepsdynamiek niet altijd voldoende is om seksistisch gedrag te voorkomen. Geconfronteerd met de schok, denken velen er niet aan om een klacht in te dienen. De reflex is om weg te lopen, de groep te beschermen en door te gaan. De autoriteiten beweren deze incidenten serieus te nemen en educatieve initiatieven te ondersteunen die gericht zijn op het vergroten van het bewustzijn over respectvol gedrag en het identificeren van risicogebieden. Desondanks is er nog een lange weg te gaan.

Ondanks alles houden deze vrouwen vol. Ze rennen keer op keer. Ze nemen de ruimte in, trots op hun lichaam, hun kracht, hun vastberadenheid. Elke stap is een bevestiging: hun lichaam verdient respect, hun aanwezigheid is legitiem, hun vrijheid is niet onderhandelbaar. Deze clubs zijn, los van de sport zelf, symbolen geworden. Gemeenschappen waar beweging, solidariteit en zelfvertrouwen worden gevierd.

Léa Michel
Léa Michel
Met een passie voor huidverzorging, mode en film besteed ik mijn tijd aan het verkennen van de nieuwste trends en het delen van inspirerende tips om je goed in je vel te voelen. Schoonheid schuilt voor mij in authenticiteit en welzijn, en dat motiveert me om praktisch advies te geven over hoe je stijl, huidverzorging en persoonlijke voldoening kunt combineren.

LAISSER UN COMMENTAIRE

S'il vous plaît entrez votre commentaire!
S'il vous plaît entrez votre nom ici

Waarom willen steeds meer vrouwen niet meer samenwonen als stel?

Steeds meer heteroseksuele vrouwen kiezen ervoor om single te blijven, omdat ze de moeilijkheden en onevenwichtigheden in relaties...

Waarom zijn er in Brazilië zoveel vrouwen het doelwit? De huiveringwekkende bevindingen van experts

Het Braziliaanse nieuws is de laatste tijd opgeschrikt door een reeks tragische gevallen die de aanhoudende kwetsbaarheid van...

"Heb je je outfit gezien?": Deze geplaagde atleten doorbreken de stilte over vrouwenhaat in de sport

In de sportwereld is er nog steeds sprake van vrouwenhaat, met name op sociale media, waar veel vrouwen...