Éléonore Laloux, actief in de politiek van Arras sinds 2020, bewijst dat "onmogelijk" geen Frans woord is. Deze dertiger ontkracht eigenhandig alle misvattingen rondom het syndroom van Down. Ze draagt niet alleen de driekleurige sjerp, maar ook de kleuren van verandering. Met dit "chromosoom van vreugde" brengt ze een frisse wind in de gemeenteraad en zet ze zich in voor inclusie, wederzijdse steun en vriendelijkheid.
Een reis die bewondering afdwingt.
Het leven is niet altijd even makkelijk geweest voor Eleonore Laloux, maar vanaf haar eerste ademhaling toonde de levendige jonge vrouw haar vechtlust. Ze leed aan een hartafwijking en haar eerste maanden waren allesbehalve vredig. Op een leeftijd waarop andere baby's vrolijk kirren en giraffen laten gillen, onderging zij een delicate openhartoperatie. De artsen waren nogal bezorgd en voorspelden een kort leven voor haar. Toch is Eleonore vandaag de dag een inspirerend voorbeeld, en bovendien een lokale beroemdheid.
Al op vierjarige leeftijd prijkte haar gezicht prominent op billboards in de stad Arras, naast nieuwjaarswensen. Ze leek voorbestemd voor een veelbelovende politieke carrière. Na een reguliere schoolopleiding tot en met de middelbare school, kreeg ze een vaste baan op de facturatieafdeling van het ziekenhuis in Arras. Ondanks spottende blikken en voortdurende twijfels aan zichzelf, baande ze haar eigen weg met een aangeboren positiviteit en aanstekelijk optimisme. Voor haar is een beperking in de eerste plaats een gemoedstoestand.
Bovendien gaf ze er de voorkeur aan een ander, concreter en minder stigmatiserend label aan te nemen door zich in 2020 aan te melden bij de lijst van burgemeester Frédéric Letruque. Een kroon op het werk voor Eléonore, die zowel het sjerp als haar anders-zijn met trots draagt. Maar bovenal is het de logische voortzetting van een strijd die haar ouders al voerden. In 2010 richtten zij het collectief "Les Amis d'Éléonore" (Vrienden van Eléonore) op om de rechten en stemmen van mensen met het syndroom van Down te verdedigen. Dit verklaart het rebelse temperament en de welsprekendheid van de dertiger, die gewend is om te debatteren over dit onderwerp dat haar meer dan wie ook bezighoudt.
Een vrouw die verandering belichaamt
Als gemeenteraadslid verantwoordelijk voor inclusieve transitie en welzijn, is ze veel meer dan een symbolische figuur. Ze is niet zomaar een vrolijke verschijning, maar een drijvende kracht die ideeën implementeert die de norm zouden moeten zijn. Terwijl veel mensen het vertrouwen in politici hebben verloren, herstelt Éléonore dat vertrouwen met betekenisvolle acties. En sinds ze deze rol op zich heeft genomen, is de stad Arras een toegankelijkere en gastvrijere plek geworden.
Éléonore is de drijvende kracht achter verkeerslichten met afteltimers, die extra houvast bieden aan mensen met een beperking. Met dat in gedachten heeft ze ook 40 straatnaamborden verdubbeld en verhoogd tot een hoogte van 1,20 meter, zodat mensen zoals zij zich beter kunnen oriënteren in de openbare ruimte. Daarnaast heeft ze een nieuw, leuk en verbindend evenement in het leven geroepen, de Incluthon, om mensen zonder beperking en mensen met een beperking samen te brengen. Geen loze beloftes of loze woorden hier; Éléonore werkt onvermoeibaar om deze gedeelde ruimtes te transformeren en ervoor te zorgen dat niemand wordt buitengesloten.
Een positieve mentaliteit die in de stad voelbaar is.
In tegenstelling tot andere politici die hun imago oppoetsen en hun populariteit vergroten, is Éléonore van nature welwillend. Ze heeft geen bijbedoelingen, alleen goede bedoelingen. Terwijl de inwoners van het stadje Éléonore als een heldin zien, beschouwt de jonge vrouw zichzelf als een gewone burger. Dit benadrukt ze in haar autobiografie, "Triso et alors!" (En wat dan nog als ik het syndroom van Down heb!), een boek met een veelzeggende titel die veel zegt over haar denkwijze.
Naast haar sjaal en de cape die ze soms leent, ontving Éléonore ook de Riddermedaille van de Nationale Orde van Verdienste. Deze onderscheiding is een erkenning voor haar doorzettingsvermogen, vastberadenheid en inzet voor een rechtvaardigere samenleving. Enkele jaren later poseerde ze naast de eerste Barbiepop met het syndroom van Down, waarvoor ze ambassadrice is.
Haar verhaal is inspirerend, ontroerend en plaatst de menselijkheid weer centraal. Eléonore geeft een gezicht, een stem en nieuwe energie aan deze strijd en helpt met haar aanstekelijke glimlach perspectieven te veranderen. Als altruïsme een gezicht had, zou het Eléonore zijn, onze moderne Marianne.
