Harig als echte, aandoenlijk en ongelooflijk geruststellend, vinden robothuisdieren langzaam maar zeker hun weg naar huis. Deze kleine wezentjes, met batterijen in plaats van hartjes en AI verborgen onder hun vacht, zijn niet bedoeld voor kinderen. Hoewel ze er misschien uitzien als kinderspeelgoed, ontvangen ze grenzeloze genegenheid van eenzame volwassenen. Ze zijn enorm populair in China, maar zouden binnenkort ook buiten de landsgrenzen hun stempel kunnen drukken.
Robotdieren: wanneer sciencefiction werkelijkheid wordt
Vergeet de onafgemaakte, beweegbare speelgoedhondjes uit de catalogi en de op afstand bestuurbare katten die op commando spinnen. In het tijdperk van nieuwe technologieën , drones en zelfrijdende auto's hebben robothuisdieren een lange weg afgelegd. Ze zijn geavanceerder dan ooit. Het zijn niet langer de oude pluchen speeltjes die een botje laten vallen bij het horen van een fluitsignaal en met hun staart kwispelen als er op een knop wordt gedrukt.
Afgelopen december bracht Casio, het horlogemerk dat bekendstaat om zijn uurwerken, een geavanceerdere versie van zijn robothuisdier uit. Ze lanceerden Moflin, een mechanisch caviaatje met AI dat vrijwel niet van een echt dier te onderscheiden is. Met zijn zijdezachte vacht, schattige snoetje en overtuigende gebaren heeft Moflin in veel gezinnen een plekje gevonden. Minder veeleisend dan een echt huisdier, maar net zo innemend, vullen robotdieren zoals deze een bijna ongezonde leegte.
Deze robotachtige huisdieren, alternatieven voor de Tamagotchi's van weleer, zijn niet bedoeld voor verveelde jongeren. Ze zijn bedoeld voor eenzame mensen die wanhopig op zoek zijn naar gezelschap. Ze nestelen zich in de gerimpelde handen van ouderen en op de slaapbanken van studenten. Volgens adviesbureau IMARC Group heeft de markt voor "sociale robots" een mooie toekomst en zou deze tegen 2033 wel eens zevenvoudig kunnen groeien.
Bekijk dit bericht op Instagram
Nep-haarballen die goed zijn voor het moreel
Deze "robotdieren", die zo uit een aflevering van "Black Mirror" lijken te komen, zijn misschien niet levend, maar ze geven de indruk dat er naar ze geluisterd, voor ze gezorgd en ze begrepen worden. Deze viervoetige robots, die met hun baasjes omgaan en zich ergens tussen een troostende knuffel en een huisdier bevinden, vormen een bolwerk tegen de blues.
"Robothuisdieren" zijn er niet alleen om het huis mee in te richten en je schoot te verwarmen tijdens het kijken van een film. Ze hebben veel grotere ambities. Deze gadgets met therapeutische effecten bevatten AI in hun harige lijfjes. In de praktijk betekent dit robots die de stem van hun baasje interpreteren en anders reageren, afhankelijk van hun stemming. Het schattige diertje wiebelt vrolijk als het genegenheid krijgt en gromt als het zich verwaarloosd voelt. Het vereist iets meer onderhoud dan een levenloze teddybeer of de honden in Nintendogs.
"Robotdieren" zijn zelfs in bejaardentehuizen terechtgekomen om senioren te vermaken en een zweem van genegenheid te tonen. Volgens een onderzoek onder leiding van Dr. Charlotte Yeh nam hun angst na enkele weken tijd met ze door te brengen en ze te knuffelen af en konden ze zelfs zonder pijnstillers. Dit is veelbelovend voor mensen die verlangen naar menselijk contact.
Ze zijn meer dan alleen knuffels; ze bieden emotionele steun.
In Japan, een land met een Ministerie van Eenzaamheid , en in China, waar mensen zich omringen met huisdieren vanwege een gebrek aan menselijk gezelschap, worden robotdieren niet beschouwd als een "bizarre hobby". Sterker nog, ze vormen allesbehalve een nichemarkt. Robotdieren maken deel uit van het dagelijks leven. Ze steken uit schoudertassen, treden op in parken en volgen hun baasjes overal.
Ze vervullen een dringende behoefte aan genegenheid en bestrijden een eenzaamheid die symptomatisch is geworden. Bovendien bieden ze dezelfde voordelen als een dier met een natte neus en scherpe oren. Minder stress, een beter humeur... het zijn gemakkelijk verkrijgbare remedies, palliatieven in een egocentrische maatschappij. En ze voorkomen tenminste impulsieve en ondoordachte adopties. Dieren met emoties zijn niet langer de nevenslachtoffers van endemische eenzaamheid.
Het adopteren van een robothuisdier is ook een verantwoordelijke daad om het tragische scenario van verlating, dat zich elk jaar herhaalt, te voorkomen. Je handelt voor je eigen geestelijke welzijn zonder te vervallen in dierenverwaarlozing. Dit laat zien dat AI positieve kanten kan hebben, mits het niet in verkeerde handen valt.
