Hoewel fopspenen voor volwassenen onverwacht succesvol zijn, geven volwassenen de voorkeur aan hun duim boven deze met siliconen beklede mondstukken. Duim stevig tegen het gehemelte gedrukt, vinger over de neus: dit gebaar, typisch voor vermoeide peuters, houdt aan tot ver na de babytijd. Een schuldig genoegen, een onuitsprekelijke gewoonte, duimzuigen is een reflex die ook mannen in pak en stropdas en vrouwen in zakelijke kleding treft.
Een gebaar dat diep geworteld is in de zoektocht naar troost.
Degenen die er het meest last van hebben, zullen er niet over opscheppen. Duimzuigen nadat je de luiers, flesjes en verhaaltjes voor het slapengaan ontgroeid bent, is een beetje gênant. Sommigen stopten er vanzelf mee of onder dreiging van een orthodontist, terwijl anderen deze oergewoonte bleven volhouden. Dit troostende gebaar, vaak vergezeld van een zijden konijnenoortje of een zakdoekje met onze lichaamsgeur, is voor velen van ons een onaangename herinnering die synoniem is met een beugel. Maar voor anderen blijft de duim een stressverlichter, een ontspanningsmiddel dat altijd binnen handbereik is.
Kinderen zuigen op hun duim om zichzelf te kalmeren na een nare nachtmerrie, terwijl volwassenen ernaar grijpen wanneer ze geconfronteerd worden met gasrekeningen, belastingformulieren en ingewikkelde administratie. Als dit gedrag zich door de jaren heen voortzet, komt dat doordat duimzuigen, zelfs op volwassen leeftijd, de emotionele rustcircuits in de hersenen activeert. Vanaf de geboorte stimuleert deze handeling neurologische gebieden die verband houden met kalmering, vertraagt de hartslag en vermindert spanning. Het is zelfs niet ongebruikelijk om de foetus op zijn duim te zien zuigen tijdens een zwangerschapsecho.
In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, is duimzuigen geen teken van onvolwassenheid. Het is vaak een onbewuste manier van zelfregulatie: net zoals anderen aan hun haar zitten, op hun lippen bijten of zachtjes heen en weer wiegen, wordt de duim een 'veilige haven'. Deze gewoonte vervult een echte behoefte: de behoefte om zich veilig te voelen.
Een mogelijk symptoom van onderliggende stress, geen regressie.
Er is niets mis mee om als volwassene op je duim te zuigen. Natuurlijk kan het je tanden naar voren duwen en het effect van een beugel uit je kindertijd tenietdoen, maar het is niet kinderachtig. Mensen die op hun duim blijven zuigen, zijn vaak overwerkt of hebben veel verantwoordelijkheden . We hebben het hier niet over een verloren Lego-blokje of een kortstondig verdriet om een bord broccoli.
Psychologen wijzen erop dat een repetitief gebaar, vooral een dat is aangeleerd vanuit de kindertijd, kan duiden op onderliggende emotionele spanning. Duimzuigen op volwassen leeftijd is op zich niet per se een probleem, maar het kan een teken zijn van aanhoudende stress, mentale overbelasting of emotionele vermoeidheid die moeilijk onder woorden te brengen is.
In dit geval fungeert de duim als een "geruststellende snelkoppeling". De hersenen hebben geen nieuwe hulpmiddelen nodig om zichzelf te kalmeren: ze maken gebruik van de oudste, meest effectieve methoden, methoden die al bestonden vóór de ontwikkeling van taal.
Een gewoonte die ook kan wijzen op een behoefte aan hechting.
Duimzuigen is allesbehalve een onschuldig ritueel. Het is puur zelfgenot , een uiting van welzijn vanuit het eerste persoonsperspectief. Mensen die het doen, hebben mogelijk in hun jeugd een gebrek aan liefde ervaren of het gevoel gehad dat ze niet voldoende gekoesterd werden. Voor sommige volwassenen is duimzuigen verbonden met de behoefte aan een geruststellende aanwezigheid, zelfs als die symbolisch is.
Psychologen zien dit soms als een uiting van wat 'onveilige hechting' wordt genoemd, waarbij het individu onbewust op zoek is naar een stabiele bron van troost, omdat hij of zij die tijdens de kindertijd niet regelmatig heeft kunnen vinden. Dit betekent niet dat de persoon aan een stoornis lijdt; het betekent eerder dat hij of zij een sterke emotionele gevoeligheid bezit en al heel vroeg heeft geleerd om op zelfkalmerende gedragingen te vertrouwen.
Sommige mensen kauwen op de uiteinden van pennen, bijten op hun nagels of bijten op de binnenkant van hun wangen. En dan zijn er nog mensen die vasthouden aan hun oude gewoontes en duimzuigen als een soort therapeutische traktatie. Duimzuigen is goed voor de geest, maar niet zo goed voor de tanden...
